Senna

Een gedachte over “Senna”

1. Dian

   2 oktober 2020 bij 21:51

   O Herman en anja. Ik ken jullie niet.
   Maar wat confronterend als die foto.s van puppie tot dat jullie haar los ” moesten” laten.
   Een ieder die dezelfde frustratie heeft mee gemaakt ken deze gevoelens.

   Ook wij hebben onze lizzy thuis in haar mandje laten liggen.
   Nog kan ik huilen als ik aan mijn katten van eens denk.peter Lotje moppie wollie banjer pikka en snoetje en castor
   Of dat ik buiten loop en zo het slepen van de hondenpootjes achter me kan horen van mijn hond. Al 28 jaar geleden overleden.

   Mijn moeder had er altijd een remedie op. Ze ging een nieuw diertje halen. Niet om de oude te vervangen. Dat kan nooit een beestje zit in je ziel in je bloed. Je gaat er kapot aan. En daarom deed mijn moeder dat. Ze zei aan hun kunnen we onze liefde niet meer live geven. Maar wel zorgen dat een nieuw leven liefde krijgt en niet verkeerd terecht komt.
   Ik hoop als de tijd daar is jullie die keuze kunnen maken en echt. Senna hoor je lopen en blaffen hoe ze rook dat verlies je nooit. Geloof me. Dikke knuffel.

   Beantwoorden